18 Σεπτεμβρίου 2010
14 Σεπτεμβρίου 2010
12 Σεπτεμβρίου 2010
Κρυμμένοι ήρωες, οι ιδιοφυΐες της καθημερινότητάς μας
Κρυμμένοι ήρωες, οι ιδιοφυΐες της καθημερινότητάς μας
ΛΟΝΔΙΝΟ. Ο Σάμιουελ Χένσαλ δεν ήταν τυχερός άνθρωπος. Οι ελπίδες του για ακαδημαϊκή καταξίωση στην Οξφόρδη, στα τέλη του 18ου αιώνα, χάθηκαν όταν τα δοκίμιά του απέτυχαν και δεν απέκτησε καν έδρα. Ξεκίνησε μια νέα καριέρα στην Eκκλησία. Κάποια στιγμή, βρέθηκε στο δικαστήριο για ένα παραφουσκωμένο λογαριασμό σε μια μπιραρία.
Αλλά η σχέση του με το αλκοόλ δεν πήγε εντελώς χαμένη γιατί ενέπνευσε τη μοναδική επιτυχία του Χένσαλ. Εγινε ο εφευρέτης μιας παράξενης συσκευής που βγάζει φελλούς από μπουκάλια του κρασιού: το ανοιχτήρι, που κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ο Μάθιου Μπούλτον, το 1795.
Μια μοντέρνα εκδοχή της εφεύρεσής του εκτίθεται μαζί με ένα συνδετήρα για χαρτί, ελαστικό επίδεσμο, αυγοθήκη από χαρτόνι και 30 ακόμη χρήσιμα και οικεία αντικείμενα στην έκθεση «Kρυμμένοι ήρωες: οι ιδιοφυΐες των καθημερινών πραγμάτων», που φιλοξενείται στο Vitra Design Museum, στη Γερμανία.
«Είναι αυτά τα πράγματα που κάθε σχεδιαστής ονειρεύεται να φτιάξει – πολύ απλά, πολύ επινοητικά αντικείμενα που χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση», είπε ο Jochen Eisenbrand, επιμελητής της έκθεσης.
Ορισμένα από τα αντικείμενα στην έκθεση δημιουργήθηκαν από ερασιτέχνες σαν τον κακότυχο Σ. Χένσαλ. Ενα είναι η κρεμάστρα ρούχων, που χρονολογείται από το 1903, όταν ο Αλμπερτ Τζέι Πάρκχαους έφτασε στο εργοστάσιο αμπαζούρ στο οποίο εργαζόταν, στο Mίσιγκαν, για να διαπιστώσει ότι όλες οι κρεμάστρες για τα παλτό ήταν κατειλημμένες. Εφτιαξε κάτι για να κρεμάσει το δικό του παλτό, λυγίζοντας ένα κομμάτι σύρμα πάνω σε ένα επιμηκυμένο τρίγωνο και ενώνοντας τα τελειώματά του πάνω σε ένα γάντζο.
Αλλοι «Κρυμμένοι ήρωες» βασίστηκαν πάνω σε αναπάντεχες αναλαμπές έμπνευσης. Οι ενδιαφέρουσες ιστορίες πίσω από τους «Κρυμμένους ήρωες» είναι ότι πολλές δεν έχουν ξαναειπωθεί ποτέ. Παρόμοια αντικείμενα παρουσιάστηκαν στην έκθεση «Ταπεινά αριστουργήματα» του 2004 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και στο «Σούπερ Νόρμαλ», έκθεση του 2006 που οργάνωσε ο Βρετανός σχεδιαστής Τζάσπερ Μόρισον και ο Ιάπωνας ομόλογός του Ναότο Φουκασάβα. Ορισμένα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια πέρυσι με το «Design real», έκθεση που επιμελήθηκε ο Βρετανός σχεδιαστής Konstantin Grcic στην Serpentine Gallery στο Λονδίνο.
Γιατί τα βρίσκουμε τόσο συναρπαστικά; Οι ιστορίες φυσικά βοηθούν, ειδικά όσες σου θυμίζουν ότι «θα μπορούσες να το είχες σκεφτεί εσύ». Πάρτε για παράδειγμα τη Γερμανίδα νοικοκυρά Μελίτα Μπεντζ, που έγινε ζάπλουτη όταν έφτιαξε το φίλτρο του καφέ το 1908, αφού πειραματίστηκε με το χαρτί από το βιβλίο ασκήσεων του παιδιού της από το σχολείο. Η μετριοφροσύνη των «Κρυμμένων ηρώων» έχει ιδιαίτερη απήχηση σε μια εποχή που έχουμε βαρεθεί τη θρασύτητα όλων όσοι αποκαλούν το «Design με κεφαλαίο D». Οι ευρηματικοί ντιζάινερ απορροφούνται διαρκώς από την οντολογία των αντικειμένων ή την αφηρημένη ποιότητα που τα καθορίζει αντί για την αισθητική.
Είναι επίσης εύκολο να δει κανείς γιατί θα έπρεπε να εκτιμάμε την οικονομία, τον πραγματισμό και τη διάρκεια, σε μια περιβαλλοντική κρίση που διαρκώς χειροτερεύει. Αν και ένα αντικείμενο και στις δύο εκθέσεις, «Κρυμμένοι ήρωες» και «Ταπεινά αριστουργήματα», δεν κολλάει και τόσο με αυτήν την εικόνα. Είναι η πυρακτωμένη λάμπα που περικλείει τις πολυχρηστικές αρετές της προσιτής τιμής, της πρακτικότητας, της απλότητας και πάει λέγοντας, εκτός από όταν μιλάμε για ενέργεια. Μόνο το 15% του ηλεκτρισμού που καταναλώνει χρησιμοποιείται για να παράγει φως: το υπόλοιπο χάνεται σαν θερμότητα.
Η βιομηχανία λαμπτήρων έχει ξοδέψει περιουσίες για να αναπτύξει εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά μέχρι τώρα, κανένα δεν πλησιάζει το ζεστό, παθιασμένο φως που ζητείται. Και αν δεν πετύχει κανείς, δεν θα γίνει ποτέ ήρωας του ντιζάιν, ούτε κρυφός ούτε τίποτα παρόμοιο.
ΛΟΝΔΙΝΟ. Ο Σάμιουελ Χένσαλ δεν ήταν τυχερός άνθρωπος. Οι ελπίδες του για ακαδημαϊκή καταξίωση στην Οξφόρδη, στα τέλη του 18ου αιώνα, χάθηκαν όταν τα δοκίμιά του απέτυχαν και δεν απέκτησε καν έδρα. Ξεκίνησε μια νέα καριέρα στην Eκκλησία. Κάποια στιγμή, βρέθηκε στο δικαστήριο για ένα παραφουσκωμένο λογαριασμό σε μια μπιραρία.
Αλλά η σχέση του με το αλκοόλ δεν πήγε εντελώς χαμένη γιατί ενέπνευσε τη μοναδική επιτυχία του Χένσαλ. Εγινε ο εφευρέτης μιας παράξενης συσκευής που βγάζει φελλούς από μπουκάλια του κρασιού: το ανοιχτήρι, που κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ο Μάθιου Μπούλτον, το 1795.
Μια μοντέρνα εκδοχή της εφεύρεσής του εκτίθεται μαζί με ένα συνδετήρα για χαρτί, ελαστικό επίδεσμο, αυγοθήκη από χαρτόνι και 30 ακόμη χρήσιμα και οικεία αντικείμενα στην έκθεση «Kρυμμένοι ήρωες: οι ιδιοφυΐες των καθημερινών πραγμάτων», που φιλοξενείται στο Vitra Design Museum, στη Γερμανία.
«Είναι αυτά τα πράγματα που κάθε σχεδιαστής ονειρεύεται να φτιάξει – πολύ απλά, πολύ επινοητικά αντικείμενα που χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση», είπε ο Jochen Eisenbrand, επιμελητής της έκθεσης.
Ορισμένα από τα αντικείμενα στην έκθεση δημιουργήθηκαν από ερασιτέχνες σαν τον κακότυχο Σ. Χένσαλ. Ενα είναι η κρεμάστρα ρούχων, που χρονολογείται από το 1903, όταν ο Αλμπερτ Τζέι Πάρκχαους έφτασε στο εργοστάσιο αμπαζούρ στο οποίο εργαζόταν, στο Mίσιγκαν, για να διαπιστώσει ότι όλες οι κρεμάστρες για τα παλτό ήταν κατειλημμένες. Εφτιαξε κάτι για να κρεμάσει το δικό του παλτό, λυγίζοντας ένα κομμάτι σύρμα πάνω σε ένα επιμηκυμένο τρίγωνο και ενώνοντας τα τελειώματά του πάνω σε ένα γάντζο.
Αλλοι «Κρυμμένοι ήρωες» βασίστηκαν πάνω σε αναπάντεχες αναλαμπές έμπνευσης. Οι ενδιαφέρουσες ιστορίες πίσω από τους «Κρυμμένους ήρωες» είναι ότι πολλές δεν έχουν ξαναειπωθεί ποτέ. Παρόμοια αντικείμενα παρουσιάστηκαν στην έκθεση «Ταπεινά αριστουργήματα» του 2004 στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και στο «Σούπερ Νόρμαλ», έκθεση του 2006 που οργάνωσε ο Βρετανός σχεδιαστής Τζάσπερ Μόρισον και ο Ιάπωνας ομόλογός του Ναότο Φουκασάβα. Ορισμένα ξαναβγήκαν στην επιφάνεια πέρυσι με το «Design real», έκθεση που επιμελήθηκε ο Βρετανός σχεδιαστής Konstantin Grcic στην Serpentine Gallery στο Λονδίνο.
Γιατί τα βρίσκουμε τόσο συναρπαστικά; Οι ιστορίες φυσικά βοηθούν, ειδικά όσες σου θυμίζουν ότι «θα μπορούσες να το είχες σκεφτεί εσύ». Πάρτε για παράδειγμα τη Γερμανίδα νοικοκυρά Μελίτα Μπεντζ, που έγινε ζάπλουτη όταν έφτιαξε το φίλτρο του καφέ το 1908, αφού πειραματίστηκε με το χαρτί από το βιβλίο ασκήσεων του παιδιού της από το σχολείο. Η μετριοφροσύνη των «Κρυμμένων ηρώων» έχει ιδιαίτερη απήχηση σε μια εποχή που έχουμε βαρεθεί τη θρασύτητα όλων όσοι αποκαλούν το «Design με κεφαλαίο D». Οι ευρηματικοί ντιζάινερ απορροφούνται διαρκώς από την οντολογία των αντικειμένων ή την αφηρημένη ποιότητα που τα καθορίζει αντί για την αισθητική.
Είναι επίσης εύκολο να δει κανείς γιατί θα έπρεπε να εκτιμάμε την οικονομία, τον πραγματισμό και τη διάρκεια, σε μια περιβαλλοντική κρίση που διαρκώς χειροτερεύει. Αν και ένα αντικείμενο και στις δύο εκθέσεις, «Κρυμμένοι ήρωες» και «Ταπεινά αριστουργήματα», δεν κολλάει και τόσο με αυτήν την εικόνα. Είναι η πυρακτωμένη λάμπα που περικλείει τις πολυχρηστικές αρετές της προσιτής τιμής, της πρακτικότητας, της απλότητας και πάει λέγοντας, εκτός από όταν μιλάμε για ενέργεια. Μόνο το 15% του ηλεκτρισμού που καταναλώνει χρησιμοποιείται για να παράγει φως: το υπόλοιπο χάνεται σαν θερμότητα.
Η βιομηχανία λαμπτήρων έχει ξοδέψει περιουσίες για να αναπτύξει εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά μέχρι τώρα, κανένα δεν πλησιάζει το ζεστό, παθιασμένο φως που ζητείται. Και αν δεν πετύχει κανείς, δεν θα γίνει ποτέ ήρωας του ντιζάιν, ούτε κρυφός ούτε τίποτα παρόμοιο.
Περι φυλακων ...
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=202182
.....1η μαρτυρία
Μαρτυρία κρατούμενου στο ψυχιατρικό κατάστημα Κορυδαλλού:
«Τον Δεκέμβριο του 2009 πέρασα πειθαρχικό συμβούλιο ενώ ήδη με είχαν τέσσερις ημέρες στην απομόνωση χωρίς εισαγγελική διαταγή και έχοντας άτυπη απαγόρευση να πηγαίνουμε τουαλέτα με έναν συγκρατούμενό μου και ξεβρακώνοντάς μας 12 φορές την ημέρα... μόλις μας πέρασαν εισαγγελέα έφαγα εγκλεισμό έξι ημερών στην κάτω απομόνωση χωρίς στρώματα και κουβέρτες. Με έβγαλαν για φαΐ και νόμιζε ένας υπάλληλος ότι είχα κάτι στο χέρι μου ενώ είχα μόνον ψωμί. Μου είχαν πιάσει και μου έστριβαν το χέρι τουλάχιστον 5 υπάλληλοι. Ενώ δεν βρήκαν τίποτα μου βάλανε χειροπέδες και με βάραγαν 13 άτομα. Μου πάταγαν το κεφάλι κάτω και με είχαν σε λιπόθυμη κατάσταση τουλάχιστον μισή ημέρα...»
2η μαρτυρία
Μαρτυρία αδελφής κρατούμενου που πέθανε στις 25 Ιουνίου στα Γρεβενά:
«Σας γράφω στη μνήμη του αδελφού μου Στράτου του Βραζιλιάνου που πέθανε στις 25 Ιουνίου στις φυλακές σε ηλικία 34 ετών... Μετά από 12 χρόνια στη φυλακή για μικροκλοπές που έκανε στα 17 και στα 19 του και έφαγε συνολικά 28 χρόνια. Θα ήθελα πραγματικά κάποιος να μου πει αν αυτό είναι σωφρονισμός. Ο αδελφός μου για δέκα ημέρες μάς έλεγε ότι δεν ήταν καλά και ότι δεν τον πηγαίνουν σε γιατρό. Δεν μπορούσε να φάει και έτρεμαν τα χέρια του. Σε δύο ημέρες τον πήγανε σε ψυχίατρο. Είναι γελοίο! Τον ξαναπήγαν στην φυλακή, ενώ δεν ήταν καλά. Βάζουμε τον δικηγόρο μας να πάρει τηλέφωνο και η συνομιλία του με το όργανο της τάξης είναι:
Δικηγόρος: Πήρα τηλέφωνο για τον Στράτο. Γιατί δεν τον αφήσατε στον γιατρό;
Υπάλληλος: Μην αγχώνεστε, είναι καλά. Απλά θέλει να φύγει από εδώ γιατί δεν του αρέσει και γι' αυτό τα κάνει αυτά...
Πέντε ημέρες μετά, ο αδελφός μου πέθανε. Από ανακοπή καρδιάς μάς είπαν! Θα ήθελα να ξέρω γιατί άτομα σαν τον αδελφό μου για μαλακίες να τρώνε 30 χρόνια επειδή κλέβανε όταν ήταν πιτσιρίκια και γιατί δεν του έδωσαν ποτέ άδεια; Γιατί να ξαναγγίξω τον αδελφό μου σε φέρετρο παγωμένο μετά από 12 χρόνια; Γιατί τον αγνοήσανε επειδή ήταν ο κανένας...»....
.....1η μαρτυρία
Μαρτυρία κρατούμενου στο ψυχιατρικό κατάστημα Κορυδαλλού:
«Τον Δεκέμβριο του 2009 πέρασα πειθαρχικό συμβούλιο ενώ ήδη με είχαν τέσσερις ημέρες στην απομόνωση χωρίς εισαγγελική διαταγή και έχοντας άτυπη απαγόρευση να πηγαίνουμε τουαλέτα με έναν συγκρατούμενό μου και ξεβρακώνοντάς μας 12 φορές την ημέρα... μόλις μας πέρασαν εισαγγελέα έφαγα εγκλεισμό έξι ημερών στην κάτω απομόνωση χωρίς στρώματα και κουβέρτες. Με έβγαλαν για φαΐ και νόμιζε ένας υπάλληλος ότι είχα κάτι στο χέρι μου ενώ είχα μόνον ψωμί. Μου είχαν πιάσει και μου έστριβαν το χέρι τουλάχιστον 5 υπάλληλοι. Ενώ δεν βρήκαν τίποτα μου βάλανε χειροπέδες και με βάραγαν 13 άτομα. Μου πάταγαν το κεφάλι κάτω και με είχαν σε λιπόθυμη κατάσταση τουλάχιστον μισή ημέρα...»
2η μαρτυρία
Μαρτυρία αδελφής κρατούμενου που πέθανε στις 25 Ιουνίου στα Γρεβενά:
«Σας γράφω στη μνήμη του αδελφού μου Στράτου του Βραζιλιάνου που πέθανε στις 25 Ιουνίου στις φυλακές σε ηλικία 34 ετών... Μετά από 12 χρόνια στη φυλακή για μικροκλοπές που έκανε στα 17 και στα 19 του και έφαγε συνολικά 28 χρόνια. Θα ήθελα πραγματικά κάποιος να μου πει αν αυτό είναι σωφρονισμός. Ο αδελφός μου για δέκα ημέρες μάς έλεγε ότι δεν ήταν καλά και ότι δεν τον πηγαίνουν σε γιατρό. Δεν μπορούσε να φάει και έτρεμαν τα χέρια του. Σε δύο ημέρες τον πήγανε σε ψυχίατρο. Είναι γελοίο! Τον ξαναπήγαν στην φυλακή, ενώ δεν ήταν καλά. Βάζουμε τον δικηγόρο μας να πάρει τηλέφωνο και η συνομιλία του με το όργανο της τάξης είναι:
Δικηγόρος: Πήρα τηλέφωνο για τον Στράτο. Γιατί δεν τον αφήσατε στον γιατρό;
Υπάλληλος: Μην αγχώνεστε, είναι καλά. Απλά θέλει να φύγει από εδώ γιατί δεν του αρέσει και γι' αυτό τα κάνει αυτά...
Πέντε ημέρες μετά, ο αδελφός μου πέθανε. Από ανακοπή καρδιάς μάς είπαν! Θα ήθελα να ξέρω γιατί άτομα σαν τον αδελφό μου για μαλακίες να τρώνε 30 χρόνια επειδή κλέβανε όταν ήταν πιτσιρίκια και γιατί δεν του έδωσαν ποτέ άδεια; Γιατί να ξαναγγίξω τον αδελφό μου σε φέρετρο παγωμένο μετά από 12 χρόνια; Γιατί τον αγνοήσανε επειδή ήταν ο κανένας...»....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)